De dirigent: Inge Teertstra
Even voorstellen…
Mijn naam is Inge Teertstra-van der Wal en sinds de oprichting van Leed-Vermaak ben ik betrokken bij het koor.
Als klein meisje opgroeiend in een groot gezin was het een sport èn goeie afleiding om tijdens de afwas te zingen.
En dan het liefst 2- of 3-stemmig, zelf bedenken en uitproberen.
Daar is vast al de basis gelegd voor het aanvoelen van meerstemmig zingen en dus partijen ‘bedenken’.
Als 16-jarige lid geworden van een gospelgroep en later leadzangeres van Gospelband Ichthus wat ik bijna 30 jaar mocht doen.
Ook heb ik een aantal jaren in een top-100 band gezongen in Dokkum.
Ondertussen kregen we kinderen en die gingen naar een kinderkoor.
Wat jammer dat daar op een gegeven moment geen dirigente meer voor te vinden was.
“Oars moat ik der mar foar”…soms moet je eerst nadenken voor je iets zegt!
Het bestuur stond al snel op de stoep en hatseflats; ik werd dirigente van eerst “De Ljochtpuntsjes” en later ook van “De Brulloftsbern.
Vol twijfels; “kin ik dat wol?” maar met enthousiasme en een gezonde ‘drive’.
20 jaar was dit een leerschool… maar de omgang met de kids was fantastisch en mensen genoten met volle teugen van onze gekke, grappige maar ook serieuzere liedjes.
Wat schetste mijn verbazing toen een beppe van één van deze kinderen mijn telefoonnummer door had gegeven aan een nieuw op te richten smartlappenkoor.
SMARTLAPPEN? Die draai ik nóóit!!! VOLWASSEN VROUWEN? Dat wit ik net, hear…
Maar we gingen het avontuur aan en begonnen met 8 vrouwen in een huiskamer te repeteren; “we zien wel waar het schip strandt.”
En zie daar, het vaart nog steeds, en hoe!
De lat wordt ook steeds wat hoger gelegd: ‘SKROEIE EN BAARNE!’
40 vrouwen zingen met hart en ziel de longen uit hun lijf, alles uit het hoofd, doen dansjes, krijgen drama-les en dat allemaal zonder bladmuziek of noten te kunnen lezen!
40 vrouwen met verschillende achtergronden zingen elke week met elkaar de sterren van de hemel en laten mensen genieten, hun zorgen even vergeten, een traantje wegpinken en onbedaarlijk lachen of zachtjes grinniken.
Wat een voorrecht om van deze club vrouwen de ‘lijdster’ te mogen zijn, want het is niet altijd gemakkelijk, immers; zoveel vrouwen, zoveel meningen.
Als autodidact en samen met Hans, onze toetsenist waar ik een muzikale klik mee heb, komen we een heel eind!
We maken een ontwikkeling door, van smartlappenkoor naar vrouwenkoor want we zijn méér.
Meer dan alleen smartlappen, theatraal zou ik het zelfs durven noemen.
Waar dit verhaal eindigt? Wie zal het zeggen, maar voorlopig zijn we nog niet uitgezongen.
De toetsenist: Hans Bruining
Mijn naam is Hans Bruining en sinds 2009 kan ik mij gelukkig prijzen toetsenist van het dameskoor Leed-Vermaak te mogen zijn.
Ik heb in mijn jeugd 5 jaar klassiek orgel les gehad en ontdekte daarbij al snel, dat het mij ook lukte nummers te spelen door ze alleen te beluisteren en vervolgens zelf te arrangeren.
Zoals dat vaak gaat verdween het orgel uit beeld, deed ik jaren niets met muziek, tot ik een keyboard kocht. De vaardigheid gewoon te kunnen spelen wat ik hoor was ik nog niet verleerd, met voorkeur uit muziek uit de jaren 60,70 en 80, waarbij ik Nederlandstalige nummers ook niet vermeed.
Het was op mijn verjaardag dat een vriendin die bij het koor zat zei dat ze nog een toetsenist zochten en ik de week daarop toch eens ging kijken. De klik was er snel en zo is een jarenlange samenwerking ontstaan met de 40 dames in het koor en niet te vergeten de dirigente Inge. Er is een chemie ontstaan, die maakt dat we nieuwe nummers arrangeren, eigenlijk altijd op 1 lijn zitten en komen tot mooie composities, passend bij de uitstraling die het koor heeft, met vaak ook verrassende elementen, maar altijd ook herkenbaar vanuit het origineel.
Tijdens de oefenavonden kan ik het vaak niet laten de dames te ontregelen met een gevatte/humoristische opmerking, die ik dan natuurlijk ook weer glashard terug krijg. Of ik mij gelukkig prijs met 40 dames als enige man in hun midden? Daar wil ik het graag 1 op 1 over hebben (gekscherend natuurlijk), maar ik hou het nog steeds vol en ren even weg mocht het even te veel worden. Doel van dit alles is natuurlijk mooie optredens neerzetten en dat is genieten, hoewel dit misschien niet altijd aan mij te zien is tijdens de optredens. “Blij kijken” hou ik mij niet mee bezig als ik geconcentreerd ben, maar dat doen de dames in ieder geval wel. Ik hoop dat velen nog kunnen genieten van onze mooie optredens, zowel in de regio alsook in het land.
